İnsanlar gördüm kendilerine yabancı kendilerine garip kendil

İnsanlar gördüm kendilerine yabancı kendilerine garip kendilerine uzak.
Hiç bitmeyecek bir yolun yolcusu gibiydiler. Ne dinlenebilecekleri bir
mola yeri ve nede zaten varabilecekleri bir yer vardı. Ruhlarındaki
kabullenmişlik çirkin yüzlerine yansımıştı. Birbirlerinin kopyası bu
insanlar arasında bir yabancıydım ben. Beni aralarına hiç almadılar,
zaten hiç girmek istemediğimi bilmediler ki. Tek kelime konuşmadım
onlarla. Yine de onlarla aynı adımları atıyordum bilinçsizce. O hiç
bitmeyecek sandığım yola çıkmıştım onlarla birlikte bir kere. Koyu gri
bir havanın hakim olduğu o yolda ne bir tek yıldız gördüm nede bir tek
yağmur damlası düştü yola. Ne sıcak vardı ne soğuk. Kara, kirli bir
toprağın üzerinde atıyorduk adımlarımızı. O uzanıp giden yolda ne bir
yeşil, ne de mavi yoktu. Görünen sadece uzayıp giden sonsuz bir
grilikti. Yol uzayıp gittikçe, binlerce kişi katılıyordu bize. Amaçsız
kalabalığa katıldıkça katılıyordu insanlar.

Ses yoktu, gülüş yoktu, heyecan yoktu, sadece nefes almaya odaklanmış
bir insan güruhu vardı. Bense içimde çoğalttığım sesimi, bir mutlu yüze
sakladığım gülüşümü, bir sıcak yüreğe sakladığım sevgimi dışarı
vurabilmek için çırpınıyordum. Ama hiç bir yüz, hiç bir ses bu cesareti
vermiyordu bana. Bu bıktırıcı, bu tekdüze, bu amaçsız adımların
atıldığı yolda bir başka seçenek olmalıydı. Hissediyordum, ben bu yola
bu insan kalabalığına ait değildim. Aynı şeyleri hisseden benden
başkaları da olmalıydı.

Sonra hiç varılmayacakmış kadar uzakta bir kuşun havalandığını gördüm.
Bir umut yakalamıştım sonunda. Adımlarımı hızlandırdım. Sıyrıldım
kalabalıktan. Koşmaya başladım. Kuşa yaklaştıkça gri hava dağılıyor,
güneşin ısısını hissediyor, gökyüzünün maviliği çiçeklerin her rengini
görüyordum. Ve en sonunda seni gördüm. Ordaydın. Küçücük ama yemyeşil
bir çayırın ortasında, gelincikler içinde öylece oturuyordun. Senin az
ötende hava kurşun gibi griyken. Senin başındaki gök masmaviydi. Ve sen
gözlerini o maviliğe dikmiş uzaktan gelecek birini bekler gibiydin. Ben
gördüklerim hissettiklerimin karşısında donmuş ve öylece kalakalmıştım.
Yüzüme bakıp sadece "HOŞGELDİN" dedin. Ve o ses yeniden hayata döndürdü
beni. İçimdeki bastırılmış gülümseme yansıdı yüzüme önce. Yüreğimin
atışı hızlandı, tenim ısındı sonra. Az önce terk ettiğim o kalabalık
yanımızdan geçip giderken biz senle el ele gülümsüyorduk onların
şaşkınlığına.

Artık senle bir sevdanın iki ortağıydık. Şimdi içimde çoğalttığım sesimle haykırıyordum herkes duysun diye...

Hiç kimse sevdama senin kadar yakışmadı ve sevdam hiç kimseyi senin kadar yaşatmadı yüreğimde