Ben deliyim

Ben deliyim; Yorgun ve yalnız kaldırımlara misafirim... Gecenin gözleri
her daim üzerimdedir. Denizin ortasında küçük bir adayım, yüzme bilmem;
Yüreğimi bir yerde bırakmışım, bıraktığım yerlerden çok uzaklardayım.
Kapıları kapatmışım üstüme, sürgüleri beynime çekmişim. Ben deliyim,
ama çok şey bilirim. Renkler ve zevkler hiçbir şey ifade etmez benim
için... Sonların başladığı yerden, başlangıçların son bulduğu bir yere
gidiyorum. Kara bir tren gibiyim, bir istasyondan bir istasyona, hep
aynı raylar üzerindeyim. Ben deliyim; Yağmurun yağması benim için
romantik değildir, ben kurşun yağmurlarını bilirim. Benim güneşim
batmaz, dünyam dönmez, ay'ım hep mehtap halindedir, rüzgârlarım hep
doğudan eser... Ezbere bilirim yaşamayı, yaşarken savaşmayı;

Ben deliyim; Benim mevsimim değişmez, kuşlardan sadece güvercini
bilirim, yüreğim kanatlarıyla beraber çarpar. İnsanlardan sadece
çocukları severim, onları da büyüyünce terk ederim. Ben deliyim;Bağıra
bağıra şarkılar söylerim, sessiz sessiz şiirler yazarım. Bilmediğim
yerlerin, tanımadığım kişilerin resimlerini çizerim.

Ben deliyim... Kendimle sohbet eder, kendi kendime gülerim. Telefon
kulübeleriyle kavga ederim. Asfaltın siyahında kaybolur, düşüncelere
dalarım. Çıkmaz sokaklarda kendimi arar, bir de üstüne güzel hayaller
kurarım. Sonra hayallerimle beraber suya düşerim.

Ben deliyim; Çayım sekiz şekerlidir, cigara üstüne cigara yakarım.
Parayı sevmem ama para için çalışırım. Dört yaşında aşık olduğumu,
sonra babamın hiç başımı omuzuna dayamadığını hatırlar, hayal de olsa
omuzlarında uykuya dalar, rüyalar görürüm, uyandığımda hiçbirini
hatırlamadığım halde...

Ben deliyim; Güzel bir yaşam benim için anlam taşımaz, kimseye düşman
değilim, kimseye de dost olmadım. Ben kendime bile yabancıyım... Benim
bana söylemediğim düşüncelerim vardır. Ben deliyim, ben buralara ait
değilim. Dağları sırt sırta vermiş bir ülkem, etrafı surlarla çevrili
bir şehrim, saat on ikiden sonra uyanan caddelerimi bilirim. Ben
deliyim... Çizilmiş sınırları reddetmişim. Ölüm kurşun olup yağmış
üstüme, ben öldürülmüşüm ama ölmemişim. Duygularım hep sansüre
uğramış...Ufacık bir bakış boğazımı düğümlendiririr. Neye
hüzünlendiğimi bilmeden, hasretin en yoğun halini yaşarım. İçimden
dağıtmak gelir, dağıtamam ya, kendimi dağıtırım. Gözlerimin yeşili
gitgide koyulaşır, tüm insanlarınki kankırmızılaşır. Bakamam kimsenin
yüzüne, sevgiye muhtaç bir yavruya döner yüreğim... Kalbim titrer,
haykırırım ama duyuramam sesimi... Yine de sardığım tütünde, yaktığım
cigarada bulurum mutluluğu...

Ben deliyim, ağlamamaya yemin etmiş gözlerim... Sonu dramla biten bir
hatıra, üç bölümlük bir komedi dizisiyim. Çoğu zaman çorbama kinimi
doğrar, öfkemi kaşıklarım. Zehir kokan bir gül biter dudaklarımın
arasından, sonra bir bidon gökkuşağına döküp yakarım gülü, külüyle
birlikte zamana savrulurum. Ben deliyim, geceyi ikiye böler, sonra
hayatın adını yalan koyarım...

Ben deliyim, ben yüreklerde ünlem, kafalarda soru işaretiyim.

Ben deliyim, bağrı taşlarla dolu bir toprak parçasıyım. Bir uçtan bir
uca kurumuşum. Karınca yuvaları ve ayak izleriyle süslüdür tenim... Kar
yağar üşürüm, güneş olur kavrulurum. Kimisi tükürür, kimisi öper ya;
tükürene mezar, öpene lalezâr olurum.

Ben deliyim... Mutluluğu uzaktan seyrederken cebimde küçük umutlar
biriktirir, gözlerimi kapının eşiğine dikerim. İşte o zaman hayat acı
kahve tadı verir, hep içime atarım ama, kendimi içine atacak bir yer
bulamam. Anlamayana az gelirim, anlayana çok... Ne yarınlar birşey
bekler benden, ne de ben yarınlardan...

Dedim ya, ben deliyim...



Ağlamamaya yemin etmiş gözlerim...